Jacqueline Burardfanna: Jacqueline of the Carrier Pigeons, Icelandic edition
Aggi eftir gullnu hdegi ma l vi fris lu, vatnsrku gturnar Leyden. Bara n gur gola dreifist til a ryla lauf spanna, lime og vir sem sveigu skyggu skin.
Borgin drukknai sestu eftir hdegi og fir voru vi a a taka eftir strknum og stlkunni leggja lei sna hratt tt a mijum b num. Rtt fyrir framan gtu fltturnar og steinbrrnar skur upp bratta halla jarar sem h kkai talsvera h. Hliar ess voru kl ddir lundum af vaxtatrjm og fr tindi ess hrukkuu mraa veggi einhvers lngu forlts virkis.
Svo gamall og yfirgefinn var essi turn a mikill eikartnn hafi vaxi upp inni honum og yfirmraa veggi hans. „Ertu reyttur, Gysbert? „ Spuri stlkan, grannur, gullh rur sautjn ra, yngri brir hennar, drengur rmlega fjrtn ra.
„Nei, Jacqueline, g er sterk! Byri af essu tagi reytir mig ekki! „ svarai strkurinn og tk njum tkum einhverjum strum, kassalkum hlut sem vafinn var dkkt sjal, sem eir bru milli sn. Upp brattar hliar hlarinnar sem eir strituu, tndust n fyrir sjnum lund vaxtatrja, sem koma n aftur fram nl gt daprum veggjum gamla bardagans. Pantandi fyrir andardrtt en hl glalega, lgu eir byrina jrina og settust niur vi hliina henni til a hvla sig og lta til eirra.
Fyrir augum eirra l myndin af glitrandi skurgtum borgarinnar, handan takmarka hennar teygi sanngjarna, frja slttu Hollands og litlu fjarska blu lnulausu hafinu. Augu Gysberts uru okukennd me sknui.
